Πατέρας;; .. μια ερώτηση που έγινε σε μια ομάδα φοιτητών σε ένα πανεπιστήμιο..
οι απαντήσεις ήταν όμορφες και παραδοσιακές, αλλά μόνο σε μία απάντηση ενθουσίασε τον καθηγητή και την διάβασε με μεγάλο ενδιαφέρον…
Όταν ήμουν παιδί, φορούσα τα παπούτσια του πατέρα μου και περπατούσα με δυσκολία λόγω του μεγάλου μεγέθους που είχαν, εγώ αισθανόμουν μεγάλος, ήθελα πολύ να του μοιάζω..
Έβαζα τα γυαλιά του και ένιωθα υπέροχα ..
Φορούσα το πουκάμισό του και ένιωθα κύρος ..
Κάτι μου ερχόταν στο μυαλό, και του το ζητούσα .. Το δεχόταν και μου το έφερνε ..
Ερχόταν σπίτι και με αγκάλιαζε γελώντας, χωρίς να γνωρίζουμε πώς πέρασε τη μέρα του και πόσο υπέφερε στη δουλειά ..
…………..
Εγώ μεγάλωσα και ο πατέρας μου γέρασε.
Δεν φοράω πλέον τα παπούτσια του, είναι παλιά .. !!
Περιφρονώ τα παλιά ρούχα του γιατί δεν είναι στη μόδα .. !!
Τα λόγια και οι ερωτήσεις του για μένα έχουν γίνει παρέμβαση στις υποθέσεις μου και δεν μου αρέσουν .. !!
Η γέρικη οσμή του με κάνουν να τον σιχαίνομαι .. !!
Αν καθυστερήσω ανησυχεί, νιώθω ότι με καταπιέζει και εύχομαι να μην ήταν εκεί για να είχα την ησυχία μου… !!
Του μιλούσα με δυνατή φωνή γιατί με εκνεύριζαν τα λόγια του .. αυτός σιωπηλά με κοιτούσε όχι από φόβο, αλλά από αγάπη .. !!
Περπατούσε πλάι μου με δυσκολία .. και δεν είχα την υπομονή να ακολουθώ το βήμα του κρατώντας το χέρι του για να τον βοηθήσω.. !!
Έχανε τα λόγια του και εγώ γελούσα,,, χαμογελώντας δεχόταν το γέλιο μου .. !!
Και άρχισε να με κουράζει όταν τυφλώθηκε και έμεινε κατάκοιτος λόγω των γηρατειών του.. !!
Τώρα συνειδητοποίησα αλλά είναι αργά, ο πατέρας μου δεν κουράστηκε ποτέ μαζί μου … στα παιδικά μου χρόνια … στην άγνοιά μου … στην ανοησία μου … στις σπουδές μου … στη στενοχώρια μου … στην ευημερία μου …. στα πάντα ..
Σκεφτήκατε ποτέ να αντέξετε τα γεράματα και την ασθένειά του ;;
Όταν γεράσουν οι γονείς σας να είστε καλοί μαζί τους ……. Γιατί οταν φύγουν από τη ζωή όλοι θα επιθυμούσατε να τους ξαναδείτε.
Όπως εγώ, θα έδινα τα πάντα να έβλεπα τον πατέρα μου, και να του ζητούσα να με συγχωρέσει!
“Συγνώμη Πατέρα”
