Στα ομαδικά παιχνίδια, όπως είναι το μπάσκετ, είναι φυσικό το μάτι να πέφτει στους επιθετικούς πρωταγωνιστές.
Σε εκείνους που φόρτωσαν το αντίπαλο καλάθι, κυρίως, αφού οι περισσότεροι έμαθαν τα βασικά του σπορ, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι μεγάλοι σκόρερ. Παίκτες όπως ας πούμε οι Σλούκας και Ναν στον πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας, Παναθηναϊκό, ο οποίος όμως είναι πιθανό να μην έφτανε σε τίτλους εάν δεν είχε τους δικούς του «αφανείς» ήρωες.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο μερίδιο της φετινής απόλυτης κυριαρχίας του Παναθηναϊκού οφείλεται στον Εργκίν Αταμάν. Αυτή τη στιγμή είναι ίσως ο μόνος προπονητής στην Ευρώπη που δεν νιώθει το παραμικρό άγχος όταν έχει να διαχειριστεί μεγάλα μπάτζετ και ταυτόχρονα μεγάλες προσωπικότητες. Αντίθετα εκείνος, τέτοιες ομάδες επιδιώκει να κοουτσάρει, χωρίς να έχει προκάτ δικαιολογίες σε περίπτωση αποτυχίας.
Άλλωστε αυτή η λέξη ώρες-ώρες μοιάζει να μην υπάρχει καν στο λεξιλόγιό του.
«Οι φίλοι του Παναθηναϊκού να πάρουν από τώρα εισιτήρια για το Final-4», έλεγε σε μια περίοδο που οι πράσινοι ακόμη έψαχναν να βρουν τα πατήματά τους και λίγους μήνες αργότερα όταν ο κίνδυνος αποκλεισμού ήταν πιο ορατός από ποτέ, διεμήνυσε πως αν η ομάδα δεν προκριθεί στο Βερολίνο, μπορεί ο ίδιος να μην παρέμενε στον πάγκο της.
«Μανούλα» στα mind games, ο Τούρκους διακρίνεται πέρα από όλα τα άλλα για το πώς μπορεί να στηρίξει έναν παίκτη, εφόσον κρίνει ότι έχει τις ικανότητες να ανταπεξέλθει στα θέλω του. Κι εκείνος, αργά ή γρήγορα, του ανταποδίδει αυτήν την εμπιστοσύνη.
Ακόμη και ο αναμφίβολα MVP της σεζόν, Κώστας Σλούκας, το ένιωσε αυτό. Μέτριο ξεκίνημα, απώλεια Σούπερ καπ, τραυματισμός, ορισμένες εκλάμψεις, απώλεια Κυπέλλου και ευκαιρία για καζούρα από τους… απέναντι για τον… «κανένας δεν έγινε ηγέτης με 20 λεπτά», όπως ήταν η περίφημη ατάκα που ο διεθνής γκαρντ εξέλαβε ως απαξίωση και τελικά έδωσε την δική του εκκωφαντική απάντηση…
Ωστόσο δεν ήταν μόνο ο Σλούκας… Και φυσικά δεν ήταν μόνο ο Ναν ή ο Γκραντ και ο Λεσόρ αυτοί που έπαιξαν τον απόλυτο ρόλο στη μηχανή νικών την οποία δημιούργησε ο Εργκίν Αταμάν. Όταν ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να μπει στα «do or die» παιχνίδια της σεζόν, για να ξεπεράσει τα εμπόδια θα χρειαζόταν κάτι παραπάνω.
Θα χρειαζόταν παίκτες ικανούς να παίξουν τους δεύτερους ρόλους και 2 ειδικά στο τελευταίο 1/3 της χρονιάς άλλαξαν τόσο πολύ τις ισορροπίες που έμοιαζαν λες και ήταν μεταγραφές που ενίσχυσαν το ρόστερ, δίνοντας στο σύνολο του Τούρκου τεχνικού άλλη διάσταση.
Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ήταν μία τέτοια περίπτωση. Ένας τραυματισμός πολύ νωρίς τον άφησε πίσω, δίνοντας βέβαια έτσι την δυνατότητα στον Μήτογλου να λάμψει παίρνοντας χρόνο συμμετοχής με εξαιρετικές παρουσίες, αλλά όταν ο Ισπανός επανήλθε, δεν θύμιζε σε τίποτα έναν παίκτη με παραστάσεις από ΝΒΑ.
Μάταια οι πιο… ειδικοί του αθλήματος πάσχιζαν να πείσουν τα λιγότερο εκπαιδευμένα μάτια του μέσου φιλάθλου για την ποιότητά του και τα πράγματα που κάνει στο παρκέ και δεν καταγράφει η στατιστική. Ο… ηθοποιός με το συμβόλαιο των 2.000.000 είχε μπει στη συνείδηση του κόσμου στην κατηγορία «παλτά» και ήδη μεσούσης της σεζόν οι φήμες περί trade, αποχώρησης, αντικατάστασης κτλ έδιναν κι έπαιρναν.
Όσο η μουρμούρα συνεχιζόταν, ο Χουάντσο… εγκλιματιζόταν… Και στο τέλος δικαιώθηκε. Ο Ισπανός hustler ανήκει σε εκείνο το είδος των παικτών που λειτουργούν καλύτερα στο πλαίσιο ενός συνόλου με ρόλους και χημεία. Όσο καλύτερα μάθαινε συμπαίκτες και συστήματα, τόσο πιο εύκολο γινόταν για εκείνον να αντιληφθεί και την δική του θέση. Η προσήλωσή του στην ατομική άμυνα, η δυνατότητά του να μαρκάρει σχεδόν σε όλες τις θέσεις, η άνεσή του στο να σπάει τα αντίπαλα πικ εν ρολ, η μανία του να κυνηγά φάσεις, τα ντιφλέξιονς, τα box out στα ριμπάουντ… Όλα αυτά δηλαδή που κάνει καλά, αλλά δυστυχώς για εκείνον δεν καταγράφει η στατιστική.
Τα κατέγραφε σίγουρα πάντως το μυαλό του Αταμάν που σε τελική ανάλυση βρήκε τον ιδανικό ρόλο στον Ισπανό, με κερδισμένους και τους δύο, όπως ακριβώς συνέβη δηλαδή και με τον Ιωάννη Παπαπέτρου.
Ας είμαστε ειλικρινείς… Η επιστροφή του πρώην αρχηγού δεν προκάλεσε αυτό που λέμε «ενθουσιασμό». Οι περισσότεροι χάρηκαν αφού πρόκειται για «ένα δικό μας παιδί», στάθηκαν στο γεγονός ότι είναι Έλληνας, αλλά από εκεί και πέρα υπήρξαν ενστάσεις. «Θα πάμε με Παπ και Γκριγκόνις στο 3;», αναρωτήθηκαν πολλοί. Κι ενώ ο Λιθουανός κέρδιζε τους αμφισβητίες με την τρομερή αγωνιστική βελτίωσή του, ο Ιωάννης πάλευε ξανά με τον εαυτό του σε δύο επίπεδα.
Το ένα δεν είναι άλλο από το πρόβλημα που αντιμετωπίζει καιρό τώρα στο γόνατο. Λίγη ώρα μετά τον 5ο τελικό με τον Ολυμπιακό, ο Καλαϊτζάκης αποκάλυψε το μέγεθός του, λέγοντας ότι ο Παπαπέτρου είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται ακόμη και το ενδεχόμενο να κόψει το μπάσκετ… Το δεύτερο είχε να κάνει με την προηγούμενη παρουσία του στην ομάδα, ειδικά την τελευταία σεζόν τον πριν το διάλειμμα στην Παρτίζαν.
Φορτωμένος με ευθύνες και αγωνιστικά βάρη που δεν του αναλογούσαν, αναγκασμένος να συνεισφέρει με τρόπους που μπασκετικά δεν του ταίριαζαν και με περιβραχιόνιο του αρχηγού μιας ομάδας με τεράστια κληρονομιά μεν, αλλά καταδικασμένη στην μετριότητα που προκαθόριζε το τριετές «έσοδα-έξοδα» και στην μιζέρια του να ταυτιστείς στο μυαλό του κόσμου με τα «πέτρινα» χρόνια του συλλόγου.
Και για τον Ιωάννη η πορεία προς μια νέα καταξίωση στην καριέρα του, μόνο στρωμένη με… ροδοπέταλα δεν ήταν. Νίκησε, όμως τους τραυματισμούς και κέρδισε τον Αταμάν, βρίσκοντας κι αυτός σταδιακά το ρόλο του καθώς το τριφύλλι έστρωνε και διαμόρφωνε αγωνιστικό χαρακτήρα και προσωπικότητα. Και η συνολική προσφορά του, όπως και στην περίπτωση του Χουάντσο, δεν είναι εύκολα μετρήσιμη μέσω της στατιστικής. Επιπλέον η παρουσία ενός παίκτη στο παρκέ καμιά φορά δεν γίνεται καθοριστική ούτε με τα υπόλοιπα (άμυνες κτλ), όπως λέγαμε για τον Ισπανό.
Πέρα από όλα αυτά, ο Έλληνας φόργουορντ είναι εκείνος που ξέρει και αντιλαμβάνεται καταστάσεις. Αν υπάρχει μία χαρακτηριστική εικόνα που μαρτυρά όλο αυτό, είναι εκείνη στο game 2 του Παπαπέτρου να κάνει στους συμπαίκτες του μαθήματα συμπεριφοράς απέναντι στα σφυρίγματα των διαιτητών. «Μην μιλάτε, μην διαμαρτύρεστε, δεν το έχει σε τίποτα να ρίξει τεχνική ποινή»…
Αυτή υ ψυχραιμία που δεν έδειξαν σε εκείνο το ματς οι πράσινοι, με τον Ναν να βλέπει το «Τ» από την Βάσω Τσαρούχα σε μια φάση που του έγινε τρικλοποδιά και φάουλ από πίσω, ήταν ο λόγος εκείνης της ήττας. Αντίθετα, η ψυχραιμία που επέδειξαν στα υπόλοιπα ματς, ανεξάρτητα από το τι σφύριζαν οι ρέφερι, μάλλον λογίζεται ως μία από τις βασικές αιτίες για αυτό το τρομερό reverse sweep…
