Πέρα από τα μπράβο στους δύο επικρατέστερους της εκλογικής διαδικασίας, Ανδρουλάκη και Δούκα, η αλήθεια είναι πως με τις εσωκομματικές εκλογές δεν φάνηκε να δημιουργείται κυβερνητικό κλίμα ή πολιτικό ρεύμα, που θα μπορούσε να δώσει την απαιτούμενη ώθηση στο ΠΑΣΟΚ ώστε, ως μια “νέα” ανερχόμενη δύναμη, να αλλάξει τα δεδομένα
Τα αποτελέσματα των εκλογών για την ανάδειξη του νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν ήταν ακριβώς όπως τα περίμενε το ηγετικό κλιμάκιο ή τα μέλη του κόμματος. Σε μια εξαιρετικά ευνοϊκή συγκυρία, με τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίζει να παραπαίει και την κυβερνητική Ν.Δ. να μην ανακάμπτει, με τους δυσαρεστημένους βουλευτές για την πολιτική Μητσοτάκη να αυξάνονται, δεν κατάφερε να κινητοποιήσει τα πλήθη που ανέμενε, κι ακόμη περισσότερο ανθρώπους από άλλους χώρους, εκτός του κομματικού.
Σε σύνολο 302.822 ψήφων, ναι μεν ο Νίκος Ανδρουλάκης έλαβε 89.200 ψήφους και το 29,64%, όμως δεν θα μπορούσε να πει πως κατάφερε να πάρει το… αίμα του πίσω, μετά την αμφισβήτηση που δέχτηκε μετά τις ευρωεκλογές και τις κατηγορίες πως παρέκαμπτε τα θεσμικά όργανα του κόμματος. Όπως σωστά το ανέφερε και ο 2ος των “νικητών”, ο Χάρης Δούκας, «το μήνυμα της κάλπης είναι καθαρό, το 70% ζητά αλλαγή ηγεσίας», καθώς αθροιστικά αυτοί που δεν επέλεξαν τον μέχρι χθες πρόεδρο είναι συντριπτικά πολλοί περισσότεροι από εκείνους που τον διάλεξαν.
Το γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ αποτελεί, τουλάχιστον την τρέχουσα περίοδο, ή θα μπορούσε να αποτελεί τον μοναδικό εναλλακτικό πόλο στη Νέα Δημοκρατία, δεν φαίνεται να προσμετρήθηκε από τους Έλληνες ψηφοφόρους, που δεν προσέτρεξαν να το αγκαλιάσουν ως το αυριανό κόμμα εξουσίας.
Με λίγα λόγια, παρά το σχετικά καλό κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ των έξι υποψηφίων, τη μέγιστη προβολή από τα ΜΜΕ της όλης διαδικασίας, και την κινητοποίηση των στελεχών σε ολόκληρη τη χώρα, δεν υπήρξε η δημιουργία ενός πολιτικού ρεύματος, πόσο μάλλον ενός κυβερνητικού.
Ο κόσμος, για άλλη μια φορά, έδειξε απογοητευμένος από τα κόμματα, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ή απλώς επιφυλακτικός για όσα συμβαίνουν στους γερασμένους κομματικούς μηχανισμούς.
Όσο το ΠΑΣΟΚ του σήμερα δεν μπορεί να πείσει πως άλλαξε -και πώς να φανεί όταν εμφανίζεται ως υποψήφιο και το “παλιό” ΠΑΣΟΚ που κουβαλά όλα τα βάρη ενός κακού παρελθόντος- και πως διεκδικεί μια νέα θέση στην πολιτική ιστορία του τόπου, τόσο θα ελπίζει αλλά και θα παραμένει ως άλλη μια μικρή πολιτική δύναμη με μεγάλα όνειρα.
